به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ علی ربیعی، از فعالان اصلاح‌طلب اخیرا در یادداشتی با عنوان «فلسطین و آزاداندیشی در حریم دانشگاهی» در روزنامه اعتماد نوشته است: برای برخی ایرانیانی که به علت «لج ملی» از اکنون و حال عمومی جامعه، حتی حمایت بیانی از فلسطین و موضع‌گیری در برابر ظلم آشکار و نسل‌کشی بی‌رحمانه صهیونیست‌ها -با حمایت مالی و نظامی همه قدرت‌های غربی- ندارند و در انباشتی مزمن شده از مسائل منفی، قدرت ایستادن در سمت حقیقت را از دست داده‌اند. تاسف می‌خورم و ناامیدکننده‌تر از آن، شنیدن صداهای برخی ایرانیان است که حتی داغ‌تر از یهودی‌های غیرمتعصب در کنار مواضع صهیونیست‌ها، خواهان حمله به ایران می‌شوند؛ برای این افراد نیز، افسوس انسانیت ازدست رفته می‌خورم.
*تأسف ربیعی کاملا قابل درک و معقول است. ولی تناقضی بزرگ و اثبات‌کننده هم از درون آن منتج می‌شود...
آقای ربیعی به تازگی طی یادداشتی پیرامون اغتشاشات سال گذشته و آشوبگران خیابانی آن حادثه اعتراف کرده بود که در آن اغتشاشات "در کنار مردم" حضور داشته است.
سؤالی که خود را به رخ می‌کشد این است که آن "مردم به خیابان‌ریخته‌ای که ربیعی در کنار آنها حضور داشته" آیا همان ایرانیانی نیستند که امروز حقیقت ماجرای غزه را وانهاده و نسبت به فلسطین بی‌تفاوت هستند!؟
پاسخ "بله" است...
با این تفاوت که ربیعی آن روز به این دلیل که هدف خود و دوستانش را در خیابان جستجو می‌کرد در کنار همین آدم‌ها قرار گرفته بود اما امروز به این دلیل که هدفش محقق نشده؛ صلاح را در این می‌بیند که از یاران سابق خود دوری بجوید.
ما ضمن اینکه قضاوت درباره این "تلخی و حقیقت" را بر عهده مخاطبان محترم می‌گذاریم؛ البته این نکته برادرانه را هم با آقای ربیعی در میان می‌گذاریم که بی‌فضیلت‌تر از آنکه جنایت اسرائیل در ریختن خون مردم غزه را محکوم نمی‌کند؛ او و آنهایند که ریخته شدن خون مظلومانی مثل شهید عجمیان و شهید علی‌وردی و سایر شهدای حوادث سال گذشته را محکوم نمی‌کنند و بسا که نسبت به آن خون‌ها رواداری هم دارند!